Impressie van een huisbezoek
SDO Support voert kwaliteitsonderzoeken uit in het kader van de Wmo en Jeugdwet. Hoe gaat dit in zijn werk? Wat komen we zoal tegen? Lees een impressie.
Voorzichtig wordt de deur geopend. Met een ietwat wantrouwige blik word ik aangekeken. Het is dat ik hier te maken heb met een vrouw, anders had ik haar omschreven als een ‘grumpy old man’. Als ik vertel wie ik ben, mijn legitimatie laat zien en uitleg geef wat ik kom doen, mag ik naar binnen. Nadat we vorige week telefonisch een afspraak met haar hebben gemaakt, heeft mevrouw ook nog onze bevestigingsbrief met uitleg gekregen. Natuurlijk weet ze wat ik kom doen. “Maar ik ben het er helemaal niet mee eens dat ú gaat bepalen of het hier goed schoon is, dat bepaal ik zelf wel!” meldt ze me, nog steeds met dezelfde defensieve houding. “En ik wil niet hebben dat u mijn woning gaat controleren,” bitst ze er nog achteraan. Nou, daar kan ik het mee doen. Gelukkig ben ik wel wat gewend en laat ik me niet snel uit het veld slaan. Ik vraag rustig of ik haar dan in ieder geval een paar vragen mag stellen en dat ik graag wil weten wat zij zelf vindt van de huishoudelijke hulp. Ik zie haar van -15 langzaam opwarmen richting vriespunt. Tijdens het stellen van de vragen wordt mevrouw wat spraakzamer: de dooi valt in. Uiteindelijk vraag ik haar of ze bij haar standpunt blijft of dat ik toch even rond mag kijken. Het blijkt inmiddels geen issue meer te zijn: “Kijkt u gerust rond.” Ik verlaat de woning met de excuses van mevrouw dat ze me zo slecht ontvangen heeft, een volledig uitgevoerd onderzoek en een goed gevoel.
Hoe anders is de ontvangst als ik aanbel bij de volgende mevrouw: de deur zwaait open en ik kijk in een oud, maar stralend gezicht. Het doet me direct denken aan het verhaal van “De 100-jarige” van Carmiggelt. Ik spied al naar de ringen waar zij haar dagelijkse vogelnestje in oefent, maar die kan ik niet traceren. Mevrouw blijkt nog lang geen 100, maar de bijna 90 jaar is haar ook niet aan te zien. Al spoedig kom ik erachter dat zij, ondanks ontbreken van de ringen, niets onderdoet voor de 100-jarige. Bij mijn vraag of mevrouw ook nog wel wat zelf doet in de huishouding, knikt ze heftig. “Ja, hoor. Vanochtend heb ik nog de keukenkastjes afgenomen.” Ik ga met mijn blik door de keuken en mijn oog blijft even hangen bij de hoge bovenkasten. Zou ze die ook zelf gedaan hebben? Alsof mevrouw mijn vraag gehoord heeft, vervolgt ze haar verhaal: “Natuurlijk ga ik voor die hoge kasten niet meer op een keukentrapje staan,” stelt ze me gerust. Ik haal opgelucht adem. “Nee,” vervolgt ze haar verhaal monter, “daarvoor ga ik gewoon op de keukentafel staan.” Mijn dag kan niet meer stuk, zoveel vitaliteit en levenslust: zo wil ik ook de 90 wel halen! Of ga ik voor de 100?
Geschreven door Sanna van den Akker